De Oostkust

Hoi allemaal!

Met stiekem een beetje trots dat ik nog helemaal bij loop is hier mijn verslag van de afgelopen 6 weken! Als backpacker in Australië is reizen langs de Oostkust een van de must-do's. En aangezien deze route heel makkelijk te reizen is dankzij de bussen die langs de hele kust rijden besloot ik de uitdaging van het alleen reizen aan te gaan! Ik startte in Brisbane waar ik kon logeren bij een vriend uit Nederland, Jost, die daar stage loopt. Hij kon een vrije dag krijgen waarop we een hike hebben gedaan van 10km op een van de warmste dagen! Ook heb ik met Leonie, een meisje ook uit Nederland, de Australia Zoo bezocht, de dierentuin van de krokodillenman Steve Irwin. Dit is de mooiste dierentuin waar ik geweest ben. Het ene moment waan je je in Afrika, het andere loop je midden door Azië en natuurlijk zijn er de vele krokodillen. Deze hebben we ook in actie gezien op de Steve Irwin manier, de rangers staken nog net hun hoofd niet in de bek!
In Brisbane heb ik ook een bezoekje gebracht aan een reisbureau voor backpackers om mijn trip te plannen, en zodra je het woord Oostkust laat vallen laten ze je de deur ook niet zomaar meer uitgaan! Hier heb ik mijn hele trip ook geboekt, en met een lege portomonnee en volle agenda pakte ik de bus naar Byron bay. Een heel leuk, hippieachtig klein stadje met schattige marktjes en leuke winkeltjes, hier heb ik me dus wel vermaakt! Met een paar meiden van het hostel ben ik naar een reggae avond geweest waar Rastaman, een man van denk over de 60 en rasta haar tot zijn knieën, de hele avond springend, dansend en zingend op het podium heeft gestaan.

Na een busreis van 10 uur (je raakt er snel aan gewend) kom ik aan in Rainbowbeach vanwaar mijn 3 daagse trip naar Fraser Island vertrekt. Fraser Island is het grootste zandeiland van de wereld. Alle 'wegen' bestaan dus uit zand en dus vertrokken we met een groep verdeeld over 4 4x4 jeeps naar het eiland. Het begon regenachtig maar bij aankomst bij Lake Mczkenzie brak het zonnetje door en konden we zwemmen in het prachtig heldere, blauwe water aan een super wit strand! Gelukkig viel de meeste regen vanaf dat moment 's nachts terwijl we in onze tentjes lagen. 'S avonds liepen we het strand op waar je moet uitkijken voor de Dingo's (een soort wilde hond) maar zolang je met een groep groot genoeg was deden ze niets. We kregen ook een dansvoorstelling van de aboriginals die de camping runnen en werden verwelkomt door de traditionele schmink op te krijgen. Na de dans werd er een kampvuur, en het gitaarspeeltalent van een van mijn reisgenoten maakte het helemaal af.

Toen we terugreden richting de ferry en weer bereik hadden hoorden we dat cycloon Debbie onze kant op aan het komen was en dat daardoor de boottrip door de Whitsundays voor een aantal mensen gecancelled was. Ik had gelukkig eerst een stop in Town 1770 waardoor ik nog wat speling had. Town 1770 is de plek waar James Cook voor de 2e keer voet aan land zette in een jaar welke wel te raden is! Dit is de laatste plek waar je de zee inkon zonder een wetsuit welke je beschermd tegen de dodelijke kwallen die je meer noordelijk in het water hebt. Hier heb ik daarom maar nog een surfles gedaan.

Iedereen in het hostel hield het nieuws goed in de gaten want voor de meesten is de volgende stop Airly beach, de plek waar de Debbie aan land komt. Toen de cycloon ons eenmaal bereikt had was de kracht gelukkig behoorlijk afgenomen en viel er voornamelijk heel veel regen, waardoor we er niet meer last van hadden dan dat we een dagje binnen moesten zitten. Na twee keer afgelast te zijn vanwege het weer stond de volgende dag de scooterrootour op het programma. Hierbij tour je met een groep op motorlookalike scooters door Town 1770, compleet met leren motorjack en al. Toevallig zaten Rosa en Jack wie ik ben tegengekomen op Fraser Island ook in de groep, heel gezellig! Onderweg sprongen de kangaroes om ons heen en we eindigden de tour met wedges, echte Aussie patatjes.

Ik zou eigenlijk die avond de bus nemen naar Airly Beach maar deze waren nog steeds gecancelled dus werd het nog een nachtje in het hostel in Town 1770, welke overigens als zo vol zat met backpackers die niet verder konden dat alle medewerker noodgedwongen in de gemeenschappelijke ruimte sliepen!

De dag erna bleken de bussen voorlopig niet te rijden en aangezien de wegen wel gewoon open waren huurde ik samen met Karin en Marit een auto in de dichtsbijzijnde stad om zelf te gaan rijden. We regelden een shuttle en onderweg naar het stadje zagen we een auto langs de weg op de kop liggen. Niet zeker wetende of er nog iemand inzat stopten we en zagen dat hij gelukkig leeg was. Toen kwam er een niet zo fris uitziende, hippieachtige man uit de kant van de weg geklommen die vrolijk zei dat dat zijn auto was en dat hij iets te veel had geblowd en gedronken... Hij had zich uit angst voor de politie snel verstopt en vroeg of we hem een lift konden geven. De shuttle ging de andere kant op maar een andere vrouw bood hem een lift aan, zo makkelijk gaat dat hier!

Nadat we de auto hadden opgehaald reden we naar Rockhampton om te slapen en hier hoorden we waarom de bussen nog steeds niet reden. De verwachting was dat al het regenwater uit de bergen naar de rivier daar zou lopen en dat deze daardoor zou gaan overstromen en het hele stadje onder water zou gaan zetten. De volgende dag reden we dus maar snel verder en in de middag kwamen we aan in Airly Beach. Hier zagen we pas echt goed wat de cycloon heeft aangericht. Geen boom was meer heel, boten waren aangespoeld op het strand en er was geen stroom of schoon drinkwater. Alle hostels waren dicht en daarmee begon onze uitdaging: een slaapplaats vinden! Uiteindelijk kwamen we uit bij een gymzaal die opengesteld was door het rode kruis. Hier praatten we met een aantal locals en hoorden we hoe super eng het allemaal geweest moest zijn tijdens de storm...

Na een nachtje in de gymzaal vertrok ik op de boot en Marit en Karin hadden er al een staan voor de dag erna. Ook op het water waren de gevolgen goed zichtbaar, het normaal helderblauwe water was troebel en van het witte strand met mooie groene bomen, dat als een van de mooiste van Australië is betiteld, lag er grauw en verwoest bij. Een goede reden dus om nog een keer terug te gaan als het weer is bijgetrokken! Na twee nachten op boot begon opnieuw de uitdaging om een slaapplek te vinden. De gymzaal was inmiddels gesloten en met 3 bootgenoten is het gelukt om een airbnb te vinden waar we konden slapen.

Na een luxe nachtje in de airbnb (alleen zonder stroom) stapte ik weer op de bus, naar Magnetic Island deze keer. Dit eiland dankt zijn naam ook aan James Cook, aangezien hij ervan overtuigd was dat het eiland een magnetisch effect had op zijn compas. Hier sliep ik in houten hutjes vlak bij het strand in een hostel met een hele relaxte sfeer. Het eiland staat bekend om de dakloze jeepjes die je daar kunt huren, dus heb ik samen met 3 anderen zo'n autotje gehuurd natuurlijk! 3 Deense jongens met wie ik op de boot zat sloten aan met een eigen jeepje en zo hebben we het hele eiland overgecrossed. Tijdens een wandeling naar een oude bunker op een berg kwamen we allemaal wilde koala's tegen en ergens anders waren wilde wallabys die graag een stukje van onze bananen wilde hebben en deze dan ook zo uit je hand pakte!

Na Magnetic Island vetrok ik naar mijn laatste bestemming langs de Oostkust, Cairns. Wát een leuke stad!

Wat hier goed aan meehielp was dat Cairns voor de meeste Oostkustgangers de laatste bestemming is, dus hier zag ik veel van de mensen die ik onderweg had ontmoet weer terug.

Cairns is omgeven met mooie natuur zoals het great barrier reef en het oudste regenwoud ter wereld, het Daintree Rainforrest. Met de boot ging ik een dag naar het Great Barrier Reef om te snorkelen, en zwom ineens naast een grote schildpad! Ook ben ik naar Cape Tribulation geweest, een gehuchtje midden in het Daintree National Park. Hier sliep ik in een hostel zonder ontvangst en elektriciteitsnet. Iedereen die hier woont heeft zijn eigen generator of zonnepanelen, water komt uit de regenwoudbeekjes en de dichtsbijzijnde supermarkt is anderhalf uur rijden. Het hostel lag aan het strand, maar daar kon je maar beter niet in gaan zwemmen want dan was de kans groot dat je een krokodil tegen het lijf zwom!

Ook ben ik een dag op sleeptouw genomen door Jeannette, de nicht van Karien die in Kuranda, een stadje vlak bij Cairns,cvz woont. Met de auto zijn we door de omgeving gereden, onder andere de Gillies Higway welke beroemd is vanwege zijn 263 bochten en een super mooi uitzicht over de omgeving geeft. Ook zijn we onderweg langs geweest bij Maria, haar dochter, die aan het werk was op een kleine basisschool. 's Avonds waren we uitgenodigd om te eten bij de gemeenschap waar Jeannette vlak bij woont. Hier woont een groep mensen waarvan de meeste een Nederlandse achtergrond hebben. 's Avonds wordt hier voor iedereen gekookt en eten ze samen, net één grote familie! Hele lieve mensen ook allemaal die je heel welkom laten voelen. Toen ik vertelde dat ik de volgende dag op mijn nieuwe Wwoofadres ging beginnen en had afgesproken dat ik naar Gordonvale zou reizen kreeg ik spontaan een lift aangeboden van Jamie, een van de mensen uit de gemeenschap. Dus werd ik heel luxe de volgende dag opgehaald vanaf het hostel en afgezet in Gordonvale, waar ik weer werd opgehaald door Neitah, de vrouw bij wie ik ging Wwoofen. Eenmaal bij haar huis (super mooi midden in de bergen) werd ik voorgesteld aan iedereen. Neitah woont samen met haar partner Kim, en verder woonde er een andere Wwoofer Denise (al 2 maanden!), een oudere vrouw Lynn en nog iemand die een appartement in het huis huurde. Mijn medewwoofer had net een baan gevonden in Cairns dus die zag ik niet heel vaak. Met drie paarden, 4 honden en 1 kat was het niet echt een boerderij te noemen, maar werk was er genoeg. En dat het een tijd geleden was dat ik dat gedaan had was te merken aan de spierpijn al na dag 1... Er stonden namelijk een aantal boomstronken in de tuin die uitgegraven moesten worden waar ik een behoorlijk aantal uur mee bezig ben geweest! Gelukkig was er ook tijd voor leukere dingen, zoals rijden op de quadbike en ik ging een weekend mee kamperen! Er was een dressuurweekend in een dorpje 3 uur rijden verderop, en dus vertrokken we met een camper met ingebouwde paardentrailer daarnaartoe. Omdat het slaapgedeelte in de camper heel klein was sliep ik op een stretcher in de paardentrailer, hele nieuwe ervaring! En eigenlijk nog luxer dan in de camper vanwege alle ruimte die er was. Mijn voornaamste taak was het zorgen voor de 2 honden die ook mee waren en hier en daar wat hand en span diensten, terwijl Neitah de hele dag in de rijbak stond om te jureren. 

Zondagavond werd ik weer afgezet bij mijn hostel en de volgende ochtend vertrok ik met het vliegtuig naar Alice Springs voor,naar mijn idee, toch wel het échte Australië; de outback. Morgen vertrek ik met een tour richting Adelaide om vanaf daar naar Suus en Mama in Bali te gaan!
Tot snel!
Dikke kus, Jet.